Alle goede dingen

Privacy is, terecht ,een hot item binnen de arbodienstverlening. Er wordt door de media tijd noch moeite gespaard om arbodiensten, re-integratiebedrijven, werkgevers, casemanagers, bedrijfsartsen en andere onverlaten aan te wijzen welke zich schuldig maken aan het rondstrooien van medische gegevens van zieke werknemers.

Het is altijd makkelijk om de zondebok in de arbodiensten te zoeken maar is het wel zo simpel?

Een feit is dat het met betrekking tot de bescherming van de privacy van zieke werknemers er zeker niet makkelijker op is geworden sedert de privatisering van de ziektewet in 1996.

Van de werkgever (en werknemer) wordt verwacht dat al het mogelijke wordt gedaan om zo snel mogelijk te re-integreren bij ziekte. De werkgever dient echter wel een advies te krijgen met welke beperkingen rekening gehouden moet worden.

Het is erg lastig voor een bedrijfsarts om de belastbaarheid van een zieke werknemer te presenteren op een zodanige manier dat er geen medische informatie wordt vrijgegeven. De informatie dient echter wel zo duidelijk te zijn dat de werkgever precies weet in hoeverre de medewerker belastbaar is. Vervolgens dient de werkgever of casemanager dit weer te vertalen in inzetbaarheid in de aanwezige werkzaamheden in het bedrijf. Het blijft een feit dat indien er duidelijkheid wordt gegeven over de beperkingen van een zieke medewerker het niet te voorkomen is dat de werkgever hieruit redelijk kan distilleren wat de aard van de aandoening is.

Het is voor Arbodiensten sowieso niet makkelijk om het goed te doen
Het is voor Arbodiensten sowieso niet makkelijk het goed te doen. Zij dienen te manoeuvreren binnen geldende wet en regelgeving en richtlijnen. Dat is een eerste vereiste. Vervolgens is niet eenvoudig uit te leggen aan zieke werknemers dat er, ondanks beperkingen, gekeken moet worden naar de mogelijkheden. Hoe terecht ook, de werknemer voelt zich niet begrepen en gehoord in zijn ‘ziek zijn’ en daar hebben we ontevreden speler nummer een. De werkgever heeft de neiging om de bescherming van de zieke medewerker met betrekking tot de medische aspecten te zien als ‘het opnemen voor de medewerker’. Daar hebben we ontevreden speler nummer twee.
 

Blijkt de zieke medewerker onverhoopt na twee jaar nog ziek te zijn wacht daar het UWV. Met een stofkam wordt door het dossier gegaan om te checken of iedere peperdure interventie wel ingezet is en of de werkgever wel alles ingezet heeft om te re-integreren. Er is uiteraard altijd iets te vinden, resultaat is een loonsanctie voor de werkgever. Deze is nu ontevreden over arbodienst en UWV. Boze speler nummer drie.

‘Alle goede dingen bestaan in drieën’ is het gezegde. Hier is het andersom. We blijven optimistisch, ondanks het geschetste beeld blijft het mogelijk om prima begeleiding uit te voeren en is het mogelijk alle partijen tevreden te houden. 100% vakkundigheid en inzet is wel een vereiste.